Onze eerste echte ontmoeting in 1994 bij Studentenvereniging Sanctus Laurentius in Rotterdam was er een met veel energie, de vonk sprong voelbaar over. We pakten meteen door en woonden al snel samen. Dat was praktisch en meteen een goede test: werkt het, dan is het goed, werkt het niet, dan kunnen we ieder weer onze eigen weg kiezen. Het werkte en leidde tot de geboorte van onze eerste zoon Tim (Timothy van der Plas). Een vrolijk ventje dat door zijn blije verschijning overal de aandacht op zich wist te vestigen. In 2001 kreeg hij gezelschap van zusje Maureen. Hierdoor werd het huis in Hoofddorp aan de kleine kant, wat uiteindelijke leidde tot een verhuizing naar Rosmalen, mijn (Peter)geboortedorp.
Aangezien ik er heel mijn jeugd gewoond had en er nog veel familie en oude bekenden woonden, voelden we er ons meteen thuis. Voor Tim en Maureen een prettige omgeving waar ze met plezier naar schoolgingen en kennis maakte met diverse sporten. Beiden bleken sportief aangelegd en Tim groeide uit tot een fanatieke en getalenteerde voetballer en Maureen tot een net zo fanatieke en getalenteerde hockeyster. Maar voordat het zover was meldde broertje Evan zich in 2005. Vanaf een jaar of 4 ging Evan regelmatig mee naar de wedstrijden van Tim en was hij de mascotte van het team. Voetbal bleek echter niet de sport voor Evan, maar basketbal des te meer. En ook hij blijkt te beschikken over sportieve genen!
Alles gaat lekker, de kids doen het goed op school en zijn lekker aan het sporten en we zijn lekker druk met werk en ons sociale leven. Eind 2015 verhuizen we naar ons nieuwe huis nadat er al veel geklust is. Ook dat gaat goed tot het noodlot toeslaat en Tim overlijdt. Ineens lijkt de wereld stil te staan en is niets meer belangrijk.
Totdat je je hoofd weer omhoog doet en om je heen kijkt, waar voor ons de wereld leek stil te staan, blijkt dat niet zo te zijn. Alles gaat gewoon door. Maureen en Evan hadden dat eigenlijk al heel snel door, voor ons als ouders duurde dat wat langer. Maar ook bij ons kwam het besef dat het leven weer oppakken, doorgaan en genieten van de kleine dingen het enige was wat we konden doen. Natuurlijk hebben we ook onze mindere dagen, maar die mogen er ook zijn en dat mag je ook laten merken. Dat zal altijd blijven, maar dat maakt het ook mogelijk om anderzijds van mooie dingen te kunnen en mogen genieten.
Een Surinaams-Creoolse uitvaart Door de oudercombinatie (Nederlands-Surinaams) leren de twee culturen in het gezin van Tim van der Plas zich in de aanloop naar de uitvaart op een andere manier kennen. Het dragen van de witte hoofddoek is een van de rituelen die Wendy over zich heen laat komen en omarmt zonder al teveel vragen te stellen. Naast een duidelijk verschil in de kleur die verbonden is aan rouw, wit in Suriname en zwart in Nederland, uit zich dat ook in een aantal rituelen. Rituelen die in het teken staan van het scheiden van lichaam en ziel en de ziel daarna begeleiden naar de overzijde. Doordat er een groot aantal van ons geboren en/of getogen is in Nederland en onbekend is met deze Surinaamse rituelen, voelen wij ons geroepen om deze informatie te delen. Hoe dierbaar een persoonlijke uitvaart waar deze Surinaamse uitvaartrituelen ook de aandacht krijgen. Want iedere uitvaart is uniek en persoonlijk.
Meer informatie ? Geboren in Nederland met een Surinaamse achtergrond kwam Geneviève Noten op ons pad. Met de huidige tijdgeest weet ze heel veel van Creoolse uitvaarten. Met een luisterend oor en een groot hart weet zij de juiste touch te geven aan een mooi afscheid. Bereikbaar op: 0800 543 83 53 of 06 10 50 21 92 / info@lieveld-uitvaart.nl
De grootste Glimlach
Ze studeren allemaal, hebben andere vrienden gemaakt en volgende stappen gezet. Daarin zijn ze niet in uniek. Wel in dat wat ze als groep verbindt: het verlies van een vriend. Op een zondagmiddag in februari vult de keukentafel in Rosmalen zich met vrienden van Tim. De aanwezigheid van zoveel toekomst maakt het gemis van die ene confronterend zichtbaar. Toch ontbreekt hij niet. Zijn energie is merkbaar in de blikken, in de verhalen en in dat wat niet gezegd, maar wel gevoeld wordt als je in de groep zit. We praten over de impact die het overlijden van Tim op hun leven heeft gehad….