Ze studeren allemaal, hebben andere vrienden gemaakt en volgende stappen gezet. Daarin zijn ze niet in uniek. Wel in dat wat ze als groep verbindt: het verlies van een vriend. Op een zondagmiddag in februari vult de keukentafel in Rosmalen zich met vrienden van Tim. De aanwezigheid van zoveel toekomst maakt het gemis van die ene confronterend zichtbaar. Toch ontbreekt hij niet. Zijn energie is merkbaar in de blikken, in de verhalen en in dat wat niet gezegd, maar wel gevoeld wordt als je in de groep zit. We praten over de impact die het overlijden van Tim op hun leven heeft gehad.
Verbinden
In de stappen die ze hebben gezet na hun middelbare school zijn nieuwe vriendschappen ontstaan. De nieuwe vrienden hebben ook vriendengroepen vanuit hun middelbareschooltijd, maar geen één is zo hecht als deze vriendengroep. Dat is de positieve impact die nu, bijna 7 jaar na het overlijden van Tim, nog steeds merkbaar is. Iets moois dat ontstaan is uit iets verschrikkelijks.
Diepgaande gesprekken hebben ze als vriendengroep in die tijd niet gevoerd. Wel hebben ze elkaar op een andere manier meegemaakt dan normaal en dat heeft ze onlosmakelijk verbonden.
‘Je weet niet hoe de band nu zou zijn als dit niet was gebeurd, maar ik denk wel dat de band is verstevigd omdat we elkaar in die tijd op een andere manier zagen dan in de kroeg of in de pauze tijdens het toepen. Ik weet niet of ik iedereen eerder al een keer had zien huilen. Het zien van de emotie is wat ons heeft verbonden.’
Ze zijn in de tijd na het ongeval veel samen. Het Sint-Janslyceum richt voor de groep een hoeklokaal in waar de vrienden samen kunnen zijn. De rol die meneer ’t Lam, de jaar laag coördinator, hierin speelt heeft een grote,
positieve, invloed gehad op de verwerking in de eerste weken.
‘Het was wel bijzonder hoe school daarmee omging. Op school hadden wij een soort van veilige ruimte, een hoeklokaal. In principe hoefde we van school niets te volgen, maar we hadden wel een plek om te gaan zitten. De eerste weken hebben we alleen maar daar gezeten en geen lessen gevolgd. Daardoor waren we veel samen en konden we het ook samen verwerken. Als je op school ergens binnenliep keek iedereen je gelijk aan omdat je een vriend van Tim was. Het is heel fijn om dan een plek te hebben waar je je terug kunt trekken.’
Op school is er niemand die Tim niet mag. Bij de herdenkplek in de school ligt het dan ook altijd vol met bossen bloemen. En iedereen die langsloopt staat daar even stil. Het ongeval doet ook veel met mensen buiten de vriendengroep, mensen die niet persé dicht bij Tim stonden, het heeft impact op iedereen. Meneer ’t Lam is degene die vanaf het eerste moment opstaat om de vriendengroep te begeleiden. Van hem leren ze in die periode dat school niet altijd het belangrijkste is.
September
Na een paar weken pakken de vrienden het gewone leven weer zoveel mogelijk op. Het verwerken krijgt een andere vorm, samen weer naar een feest bijvoorbeeld. Het nummer September, één van de favoriete nummers van Tim en onderdeel van de uitvaart, maakt regelmatig pijnlijk duidelijk dat hij ontbreekt.
‘Het nummer ‘September’ wordt gewoon altijd gedraaid op feestjes. Dan heb je het heel leuk op een feestje en dan wordt ineens dat nummer ingezet. Je hoort het al aan de beat, aan de eerste seconde dat dat het nummer is. Vooral het eerste halfjaar was het net of alles dan ineens helemaal stilstond. Dan stond iedereen om je heen te dansen, had je net nog een leuk gesprek staan voeren of een meisje versierd en dan ineens keek je elkaar aan en wist je het weer.’
Door het overlijden van de leadzanger van Earth, Wind & Fire is het nummer op dat moment erg populair en worden de vrienden er vaak mee geconfronteerd. Ze vinden vaak steun bij elkaar door elkaars blik even te vangen. Op andere momenten gaan ze samen even naar buiten, drinken er ééntje op Tim en denken aan de leuke momenten die ze samen hebben beleefd.
Anderen merken vaak niets aan de jongens, alleen degene die het weten zien wat de impact is van het meest dansbare nummer ooit. En als je dansen zegt, dan kan de herinnering aan Tim niet ontbreken.
Een aantal voelt zich in het begin schuldig om op het nummer te dansen. Dat gaat inmiddels beter maar het voelt volgens de vrienden nog steeds alsof je met twee metalen schijven op je voeten probeert om het ritme te vinden. Het ongemak verdwijnt nooit helemaal.
My thoughts are with you Holdin’ hands with your heart to see you Only blue talk and love, remember How we knew love was here to stay
September, Earth, Wind & Fire
Herbeleven
Ook al is het zeven jaar geleden, de herinneringen aan de bewuste dag dat Tim overleed zijn nog zo helder alsof het gisteren gebeurd is.
‘De helft van onze groep was gewoon uit geweest met hem, die dag nog. We verzamelde bij mijn vader thuis toen. Ik was de volgende dag ook met m’n vader en m’n oma en toen kreeg ik heel vroeg al appjes over een jongen die vermist was. Een soort van onbewust heb ik toen mijn telefoon weggelegd. Toen werd mijn pa op een gegeven moment door iemand gebeld dat Tim van der Plas was overleden. Toen zijn we naar Wouter toe gegaan. Mijn pa had hem ook die dag ervoor gezien, die was ook helemaal in shock gewoon.’
Bas
‘Wat mij nog het meest bijstaat van die periode is de ochtend, die kan ik nog helemaal vanaf het moment dat ik wakker werd navertellen. Het was na een avondje stappen, dan word je ook niet helemaal fit wakker. Ik hoorde om acht uur ’s ochtends iemand aanbellen op zondag. Terwijl ik me afvroeg wie er zo vroeg voor de deur stond probeerde ik verder te slapen. Om vijf over acht stond mijn moeder in mijn kamer de vraag of ik even naar beneden kon komen omdat Peter voor de deur stond. Op dat moment werd Tim vermist en waren zijn ouders op zoek.’
Tom
‘Ik wist wel iets van het verloop van de avond en ik wist dat Tim waarschijnlijk met Tom mee was gefietst. En ik weet nog het moment dat mijn pa binnen kwam. Hij kende een politieagent die die nacht dienst had. Dat was bij Tom ook zo. Die liet een bericht zien waaruit wel bleek dat het niet goed was. Dat bericht is toen ook in de groepsapp gegooid. Heel veel mensen zeggen dat alles even wegzakt als er zoiets gebeurt, dat was ook echt wel zo. Alles stond ineens stil.’
Wouter
Niet alleen de herinneringen aan de dag zelf zijn helder, ook aan de periode erna; de begrafenis, de speeches bij St. Jans en het daar samenkomen. Maar ook de herinneringen aan de verhalen die door de media verspreidt worden over het overlijden van Tim. Pure luchtfietserij en niet gebaseerd op feiten. Dan wordt het voor de vrienden ook duidelijk hoe snel verhalen een eigen leven gaan leiden en dreigen de waarheid te worden. Ze geven handen en voeten aan de frustratie die ze voelen door één van de kranten te benaderen met het verzoek om het bericht te verwijderen. Daar wordt gehoor aan gegeven. Op het aanbod van de krant om dan hun eigen verhaal te vertellen gaat de vriendengroep niet in.
Herverbinden
Iedereen, inclusief de ouders, is geraakt door het bericht over het overlijden van Tim. In het begin willen ze persé weten wat er gebeurd is. En praten ze veel over hoe het gebeurd kan zijn. En wat er dan precies gebeurd. Ze begrijpen het niet, het kan gewoon niet.
In het begin is er ook boosheid, het niet willen accepteren van de werkelijkheid. Dat wordt met de jaren anders, de situatie is zoals hij is. Het simpele aspect tijd helpt ook heel veel bij het verwerken van het verlies. Het is niet dat ze het een plek hebben gegeven, maar ze hebben geleerd om ermee om te gaan.
‘Een manier om ermee om te gaan is het dragen van de armband die ik van mijn ouders heb gehad toen Tim overleed. Daar staan zijn naam en sterfdatum in gegraveerd. Ik heb hem nu al zeven jaar en eigenlijk sinds de dag dat ik hem kreeg nooit meer afgedaan.’
Wouter
Voor een aantal is het makkelijker geworden om erover te praten, ook door de tijd die erover heen gegaan is, en voelt het goed om het er met iemand nog eens over te hebben. Anderen vinden het nog steeds moeilijk, zeker als er vragen komen waarop ze het antwoord niet weten.
‘De avond dat het gebeurde ben ik samen met Tim richting huis gefietst. Wat er gebeurd is nadat onze wegen scheidde, weet ik niet. Ik praat met anderen wel over het ongeval van Tim, maar het gesprek wordt ongemakkelijk als mensen blijven gissen naar wat er precies is gebeurd. Het zoeken naar het antwoord op die vraag, heb ik voor mezelf wel ergens geparkeerd.’
Tom
Er is geen ander feit bekend dan dat het om een noodlottig ongeval gaat. Er is ook geen ander scenario dat in hun hoofden opkomt als ze denken aan de persoon die Tim was; de meest blije persoon die ze kenden.
Naast het vangnet dat de groep vormde en nog steeds vormt hebben ze ook individuele rituelen waarmee ze de herinneringen aan Tim een plek geven in hun leven.
‘Tim voetbalde in de C1. Daar mocht je op een gegeven moment niet meer met rode bandjes om je scheenbeschermers spelen, want die moesten perse dezelfde kleur hebben als de sokken. Ik had twee paar zwarten en heb met hem bandjes geruild. Sindsdien speel ik iedere wedstrijd met die rode bandjes om. Ik heb geen wedstrijd gemist. Ik heb wel eens gehad dat ik ze ’s ochtends kwijt was en het hele huis overhoop getrokken moest worden.’
Geoffrey
‘Een bijzonder moment voor mij was het dragen van de kist op het nummer dat ik nog nooit had gehoord. Dat nummer, Adjosi, heb ik daarna in mijn spotifylijst gezet met nog een paar andere nummers die ik associeer met Tim. Soms als ik alleen was dan ging ik een rondje hardlopen met die lijst op om dan een potje te janken. Dan ging ik ook vaak even langs de begraafplaats.
Wouter
Anderen zoeken steun bij mensen die dicht bij ze staan en waar ze hun verhaal kwijt kunnen. Ieder op zijn eigen manier.
‘Ik had in het begin ook veel afleiding omdat ik toen een nieuwe vriendin had. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik er in de periode daarna ook nog best wel last van had. Ook de feestjes met die muziek die de sfeer veranderde vond ik lastig. Het vele praten met m’n vriendin toen, dat heeft wel erg geholpen. Ik heb ook de verhalen van anderen aangehoord, maar voor mij helpt het echt heel erg om er zelf over te praten.’
Simon
Twee moment zijn voor de vriendengroep nog heel logisch verbonden aan Tim; zijn geboortedag op 1 december en zijn sterfdag op 6 maart. Dan komen ze eigenlijk altijd samen. In het begin was dat een andere bijeenkomst dan nu. Op 1 december kwamen ze vroeger vaak samen in het ouderlijk huis van Tim. Nu is het meer een fijn moment omdat je elkaar weer ziet en er samen bij stilstaat.
Ook het graf van Tim is voor een aantal vrienden een plek waar ze regelmatig heen gaan. In het begin meer dan nu maar het blijft een plek om even in alle rust bewust stil te staan bij de herinneringen aan Tim.
Een psycholoog hebben ze niet nodig gehad. Ze waren als groep elkaars psycholoog. Het beeld is wel dat dat alleen werkt omdat de groep zo groot is. Er is altijd wel iemand die ziet dat een ander het lastig heeft en klaar staat om te helpen. Dat wordt lastiger in een groep van drie.
Diepgaande gesprekken voeren ze als groep nog steeds niet, maar ze zoeken samen de afleiding. Het feit dat ze met elkaar zijn en samen dingen meemaken is wat ze heelt. Ook dit jaar gaan ze weer samen op vakantie en nemen Tim in hun gedachten mee. De jongen met de grootste glimlach van de hele groep.
De vrienden aan het woord
‘Ik ken Tim van de middelbare school. In de 3e kwam ik bij hem in de klas. Ik zat toen al in een vriendengroep met jongens van voornamelijk ons hockeyteam die ook allemaal op het Sint-Janslyceum zaten. In het jaar dat ik bij Tim in de klas kwam, kwam hij langzamerhand bij ons in de vriendengroep. Tim kwam heel vaak bij mij thuis. Om te borrelen voordat we met de vriendengroep de stad in gingen bijvoorbeeld. Wij gingen bijna ieder weekend uit in Den Bosch met Tim. Meestal naar kroegen in de buurt van de parade. Daarnaast hielden we van toepen en deden dit ook wekelijks. Tim verloor eigenlijk bijna altijd maar kon er toch om lachen! Tim was erg geliefd. Hij was een persoon waar niemand iets tegen had. Ik heb nog nooit iemand een slecht woord over Tim horen zeggen. Waar ik Tim voornamelijk om herinner, is dat hij een gelukkig persoon was. Van de kleinste dingen ging hij al lachen!’
Bas Peeters
‘Ik ken Tim van mijn middelbareschooltijd. Ik kende hem sinds de brugklas wel maar pas vanaf de 2e/3e klas werden we bevriend toen onze vriendengroep zich begon te vormen. Ik zat vanaf de 4e klas bij een aantal vakken naast Tim in de klas. Deze periode herinner ik met een lach aangezien Tim (en ik af en toe ook) vaak aan het kloten waren tijdens de les. Eigenlijk is dat ook precies in lijn met hoe ik me Tim als persoon herinner. Altijd vrolijk, altijd kloten en altijd lachen. Met Tim (en een aantal anderen) ben ik in de zomer van 2015 naar Appelhof geweest en in 2014 op ‘studiereis’ naar Istanbul. Ook hier heb ik alleen maar goede herinneringen aan. Nadat ik in 2017 mijn eindexamen op de middelbare school heb gehaald ben ik direct naar Rotterdam verhuist om daar de Bachelor Business Administration (Bedrijfskunde) aan de Erasmus Universiteit te volgen. Deze heb ik inmiddels afgerond en nu ben ik bezig met een Master in Supply Chain Management, welke ik dit jaar verwacht af te ronden. Ondanks dat we allemaal in andere steden zijn gaan wonen zien we elkaar nog heel vaak, en daar ben ik heel blij mee.’
Bent Gierlings
‘Ik ben momenteel bezig met mijn master aan de Tilburg University. Ik woon daar ook maar voetbal nog steeds bij OJC Rosmalen. Dit is ook de club waarbij ik begon met voetballen in de F’jes, samen bij Tim in het team. Via OJC heb ik Tim leren kennen en in het begin zaten we altijd bij elkaar in het team. Tim voetbalde een lichting ouder dan mij, dus om het jaar kwamen we samen (ook met Wouter Diebels) in het team. Toen we daarna ook nog naar de zelfde middelbare school gingen en bij elkaar in de klas kwamen, zagen we elkaar natuurlijk super vaak. Daaruit bloeide een hechte vriendschap. We zagen elkaar minder na de derde klas, toen ik bij een nieuwe voetbalclub (FC Den Bosch) ging voetballen en daar voor ook moest switchen van middelbare school. In plaats van samen trainen en de hele dag in de klas te zijn, zagen we elkaar nu vooral vaak in het weekend als we naar een feestje gingen of iets anders hadden gepland. Dit was voor mij ook het moeilijkere gedeelte na het overlijden van Tim. Toen Tim overleed, wilde ik natuurlijk het liefst met mijn vrienden zijn en het er samen over hebben en verwerken. Dat was een stuk lastiger voor mij omdat ik geswitcht was van school. Dus waar op het Sint Jans Lyceum een tijd het verlies van Tim centraal stond, was dat op het Rodenborch (nieuwe school) een stuk minder. Alhoewel beide scholen dit destijds super geregeld hebben en mij alle vrijheid gaven om die tijd gewoon veel bij mijn vrienden te zijn, vond ik dat toch ergens wel lastig. Het verwerken van het verlies van een van je beste maten, doe je het liefst met je vrienden. Zonder het dan echt persé over gevoelens te hebben, vond ik het super fijn om het gewoon te hebben over de verhalen met Tim en te lachen over wat we allemaal samen mee hebben gemaakt. En juist door in die tijd veel met elkaar te zijn en te chillen samen, maakte dat het verwerkingsproces een stukje makkelijker voor mij.’
Daan van Tooren
‘Mijn vriendschap met Tim begon al op jonge leeftijd op het voetbalveld. Onze vaders zaten bij elkaar in het team en op zondagochtend gingen wij vaak mee om samen naar de wedstrijd te kijken en zelf ook een balletje te trappen. Samen in één team hebben we nooit gezeten, maar we hebben wel een avondtoernooi gewonnen waarbij spelers van verschillende teams bij elkaar werden gezet. Voetbal is iets wat ons nog steeds verbindt zo speel ik nu samen met zijn vader Peter en speel ik elke wedstrijd met enkelbandjes die ik ooit met hem heb geruild. Naast het voetbal kwamen we elkaar tegen op de middelbare school en hebben we in het tweede jaar samen met Wouter en Daan in de klas gezeten. Daar waar de viermusketiers zijn ontstaan. In het derde jaar kwamen daar Bas en Bart ook nog bij. Een mooie tijd met veel bijzondere verhalen.’
Geoffrey van Meel
‘Ik ben gaan studeren in Rotterdam en heb me daar, net als Bas en Bent, gevestigd. Ik houd me graag bezig met hardlopen, reizen en dingen ondernemen met vrienden. Na vijf jaar studeren ben ik blij te kunnen zeggen dat de band met de jongens uit Rosmalen nog steeds erg goed is. Ik heb Tim leren kennen op de middelbare school als een spontane en uitbundige jongen. Samen hebben wij ontzettend hard gelachen en mooie momenten meegemaakt tijdens het voetballen/toepen op vrijdag, fietsen naar school of onze studiereis in Istanbul. Een van de dingen die mij heel goed bijgebleven is, zijn de scheikunde lessen. Omdat dit Tim en mij wel goed lag, verveelde wij ons al snel en zaten wij samen te kloten. Dit viel echter wat minder bij de docent, die ons vervolgens achter in t lokaal en uit elkaar zette. Toen hij doorhad dat dit de pret voor ons niet drukte, gaf hij het op. Vanaf dat moment hadden Tim en ik wat extra vrije uurtjes in de week waarin wij gingen dollen en wat lekkers gingen halen bij bijvoorbeeld het bakkertje dicht bij school.’
Op naar Appelhof Terschelling
‘Tim en ik hebben vroeger altijd al met elkaar gevoetbald. Hij zat een lichting boven mij en om het jaar speelde we een heel seizoen samen. Toen we ook bij elkaar in de klas kwamen, in de eerste klas van de middelbare school, begon de hechte vriendschap. We fietsten altijd samen naar voetbal en school. Ook na school gingen we zelf nog vaak een balletje trappen of er werd heel veel op de PlayStation bij elkaar gespeeld. Bij het balletje trappen waren Daan en Geoffrey er ook vaak bij. Samen hebben we echt talloze uren met elkaar op het voetbalveld doorgebracht. Toen het eenmaal mocht hebben we ook vele uren in de kroegen van Den Bosch gestaan om te stappen samen met de vriendengroep. Ik beschouw Tim als een van mijn beste vrienden.’
